zondag 25 november 2012

De real story behind the bachelor

                                       'De Bachelor '

                                                           'Zwaarder dan Ooit'
 

De bachelor, hoe het allemaal begon. Ik was lekker aan het werk op mijn camping in italie. Het was een zonnige dag, ik had net met mijn collega's besproken over wanneer ik weer terug zou gaan naar nederland. Opeens kreeg ik een mail van BLue circle, met de vraag of ik mijn telefoonnummer even wilde sturen, omdat ze mij dringend wilde spreken. Tijdens mijn 2,3 uur pauze ging ik lekker ontspannen op het strand, toen ik net een duik in zee had genomen mailde ik bluecircle mijn nummer. nog geen kwartier later werd ik opgebeld 'Hi jacobien, we willen je vragen of je wil deel nemen aan een nieuw seizoen van de bachelor'.. ik viel even stil, ik wilde wel weer iets met tv doen maar ook wist ik dat zulke programma's naar, naar voren kunnen komen. Ik zei dat ik er even een paar dagen over na moest denken. Ik belde ze drie dagen later terug en als voorwaarde wilde ik alles weten over hoe het in elkaar zat en wat er precies verwacht werd. Omdat ze mij zo graag in het programma wilde hebben, vertelde ze mij dat ik zeker mee naar suriname zou gaan. maar dat ik dit wel stil moest houden, want die andere meiden mochten dat niet weten. Ik besloot uiteindelijk om naar nederland te vliegen mijn spullen te pakken en weer door naar suriname te gaan. Het ging allemaal zó snel, ik vond het zo leuk om mee te doen dat ik niet na dacht over het contract wat ik me kreeg. Toen ik mijn management bureau ernaar liet kijken afgelopen week zeiden ze 'je bent flink in de maling genomen'. Zo voelt dat ook. Maar door mijn vertrouwen in de productie tekende ik het contract. Nadat ik het contract had getekend, moest ik meteen prikken halen voor suriname. Voor ik het wist zat ik in Rotterdam en ontmoete ik alle andere meisjes van de bachelor waarvan tien al meteen de volgende dag zouden afvallen. Ik kon eigenlijk al meteen met bijna alle meiden leuk overweg, ik ben altijd enthausiast en optimistisch. ik had in alles wat nog komen zou overal heel erg zin in. ik kon vrijwel vanaf het begin leuk met vier meiden erg leuk overweg. zonder dat dat de bedoeling was vormde we eigenlijk een soort groepje. echter plaats ik mezelf liever nooit in groepjes, en ben ik met iedereen even gezellig. Ik was totaal niet gewend om alleen maar met meiden opgescheept te zitten 24/7. We zaten op een grote boot in rotterdam voor twee hele dagen. we mochten nergens naartoe, we zaten van sochtens vroeg in de makeup en we moesten tot savonds heel laat wachten in een kamer tot we weer opnames hadden. Rutger zagen we alleen tijdens de opnames. We moesten bij aankomst onze telefoons inleveren, en niet gebruiken tijden de gehele periode van de opnames. Ik had van te voren met iemand van de productie afgesproken dat ik mijn mobiel wel mocht gebruiken, anders wilde ik niet mee werken. Ik kan niet zonder mijn ouders, ik moet ze elk dag horen. sinds mijn zus is overleden is dat nóg sterker geworden, en kan ik het mijn ouders niet aan doen om ze niet te spreken. toen ik ze vroeg om mijn moeder even te bellen wilde ze mijn mobiel niet geven, ze deden er alles aan om mij maar niet te laten bellen. ik was woest, iedereen had wel een reden om naar huis te bellen, maar die van mij lag heel gevoelig. ik voelde me een nummertje, meer niet. Na twee moeilijke dagen in rotterdam gingen we met de bus naar schiphol toe, we zouden daar rond 1 uur aankomen. mijn vader had mijn paspoort nog bij hem thuis liggen en zou die op schiphol langs komen brengen. we kwamen in plaats van één uur daar rond twee uur aan, mijn vader was niet op de hoogte gebracht en heeft daar een uur staan wachten. omdat ik geen mobiel had stond ik machteloos, en van een productie verwacht je dat ze alles voor je regelen. ze gaven mij de schuld van het vergeten van mijn paspoort en vonden dat ze me vader maar moest wachten. ik begon steeds meer spijt te krijgen dat ik mee deed aan dit programma, de productie maakte me vaak erg boos en ik vond ze erg onrechtvaardig. Gelukkig kon ik mijn vader nog even in de armen sluiten en knuffelen voordat ik wegging, ik zou ongeveer drie weken weg blijven, al zag ik er al vanaf het begin erg tegenop. maar ik stond destijds niet sterk genoeg in mijn schoenen om dat ook daadwerkelijk uit te spreken. De vlucht duurde negen uur. Je beseft niet dat je zolang in een vliegtuig zit, maar onder welke omstandig ook, ik blijf positief en gooi er een beetje humor in. ik zorgde voor een goeie sfeer, en veel lachebuien samen met de vier meiden die naast en achter mij zaten. Ik keek veel films, en praatte gezellig met de andere meiden. In het vliegtuig mocht ik nog even in de kockpit kijken, ik zat daar minstens twintig minuten, het waren heilige momenten. Het was prachtig om te zien hoe hoog we vlogen, de piloot legde alles uit wat al die honderden knopjes nou eigenlijk in hielden. als ik uit het raampje keek, zag de ronde aarde, ze felle zon, en de prachtige wit blauwe lucht. Het gaf me weer een beetje kracht om door te gaan waar ik mee bezig was. Ook sprak ik een tijdje met 'de bachelor' die voorin het vliegtuig zat. Hij vroeg hoe ik vond tussen alle meiden, wie ik eigenlijk was, waar ik woonde, en waarom ik mee deed. Ik vertelde waar ik woonde en toevallig had hij precies bij mij om de hoek net een huis gekocht. Ik vertelde dat mijn zus was overleden en ik daarom dubbel zo alles aanpak wat op mijn pad komt en daarom dit avontuur wilde aan gaan. hij vertelde dat hij ook nog een zus had en dat zij zelfs kindjes had, ik vind dat altijd bijzonder om te horen. het maakte het gesprek wel bijzonder en het kwam bij ons beide aan. Ik deelde dit met de meiden naast wie ik zat, na drie weken blijkt dit verhaal nogal verdraait te zijn van mond tot mond. Toen na negen uur kwamen we eindelijk aan in suriname, ik kon niet geloven dat we na negen uur vliegen werden aangesproken met 'Goeie avond, welkom in suriname' terwijl na twee uur naar italie ik italiaans moet spreken. Dat maakt het nog moeilijker om te aclimatiseren. Gelukkig was het ook wel heel erg makkelijk. De mensen waren heel vriendelijk en blij ons te zien een warm welkom. We moesten wel nog door de duane. we kregen van de productie allemaal een leugen toe gesproken die we aan de duane moesten vertellen, omdat we daar niet voor een tv programma mochten verblijven. ik vond het echt nergens op slaan, en weer vroeg ik me af 'waar ben ik aan begonnen?!'. Toen moesten we ook nog eens vanaf airport anderhalf uur met een bus die ons bijna de dood in reedt, naar onze villa rijden. De auto's rijden daar links ipv recht, en rijden zo walgelijk hard en eng dat elke keer op het nippertje iemand niet werd dood gereden, we waren bijna allemaal doods bang in de bus en probeerde ons maar koest te houden. Toen we in de Villa aankwamen zag het er ongezellig, kill, en nog niet af uit. totaal niet het plaatje zoals op tv te zien was. We liepen meteen een kamer binnen, en gingen slapen. ik was dood op, en werd nu al gek van al die kakelende meiden. De volgende ochtend, zocht ik in mijn koffer naar mijn dagboekje, met de laatste haarlok van mijn zus erin, en een aantal speciale gedichtjes van mijn moeder. ik kon het nergens vinden, ik zei tegen de productie dat ik wilde bellen naar de vlucht maatschappij en gevonden voorwerpen. ik mocht niet bellen van de productie. ik was echt tot moord in staat, dat ze mij dat ontnamen. ik wilde weg uit dit verschrikkelijke programma, de laatste haarlok van mijn zus was mij goud waar. dat ik niet mocht bellen en ze er niets aan hebben gedaan doet me nog steeds vreselijk pijn. ik heb uren gehuild hierom, en nóg kon het de productie niets schelen. Ze gebruikten mij puur voor het programma, dat ik naar huis wilde en diep gekwetst was maakte ze niets uit. De volgende dag gingen we onze aankomst filmen, we kregen kleding van de styling, en moest opnieuw onze koffers naar binnen sjouwen. Onze aankomst duurde wel een uur om te filmen. De regisseur had in het begin al tegen mij gezegd dat hij me opdracht zou geven in hoe ik moest reageren. ik had niet door dat zij mij als een vals haatdragend meisje neer wilde zetten. Ook als ik moest quoten bleven ze mij pushen om iets negatiefs te zeggen. als ik zei "Het zijn hele toffe meiden, alleen erger ik me kapot aan hoe ze roddelen" dan werd alleen het stukje van wat negatief was eruit geknipt en in het programma gemonteerd. je zag nooit de aardige dingen die ik over andere zei. Ik schrok heel erg toen ik mezelf terug zag in het programma. Alle meiden hadden argwaan over mij, dat snap ik ook doordat ik opviel en sneaky deed. Ik zei soms tegen de productie dat ik soms echt niet kon acteren en doen alsof, ze haalde me altijd over om bepaalde reacties los te krijgen of om voor bepaalde raadsels te zorgen. de meiden gingen overal wel makkelijk in mee. ik moest bijvoorbeeld voordoen alsof ik al zeker was dat ik zou winnen, dan zouden die meiden daarover gaan praten en zou er meer een strijd ontstaan wat het programma weer leuker maakt. De meiden in het huis begonnen aardig over mij te roddelen, ik viel volgens hun teveel op. Per dag moesten we ( diegene die veel opvielen ) wel zes quoten.  dat houdt in kort een intervieuw geven, je mening, etc. van die zes is er een halve uitgezonden. verspreid over de hele periode, zijn er wellicht van de 300 nog niets eens 40 uitgezonden. Ik zat vaak in tranen, omdat ik het er niet meer naar mijn zin had, ik wilde naar huis, ik wilde muziek luisten, ik wilde mijn ouders spreken niets mocht. Door al die haatdragende roddels over jou om je heen de hele dag door, daar word je als persoon ook niet blijer van. ik ben een gevoelig persoon, en wil altijd iedereen tevreden houden. doordat ik steeds verdrietiger was, ging ik steeds verder van mijn gevoel af staan. Ik werd chagarijnig, ik begon me te irriteren, ik trok het niet meer. al die boze gemene quots van mij, zijn door mij uitgesproken maar de reden en de oorzaak daarvan werd niet in het programma getoond. Ook de aardige dingen die ik zei en de gevoelige uitspraken werden niet uitgezonden waardoor er een boos jaloers meisje op de buis was. Daar koos de productie bewust voor. Het zou veel stof doen opwaaien. De weken gingen langzaam voorbij, je enige uitweg was als je op date ging. doordat je nul afleiding had en opgesloten zat in een huis met alleen maar vrouwen, werd je gedwongen bijna door alleen maar aan de bachelor te denken en alles ervoor over te hebben om weg te kunnen komen uit dat huis. We kregen smiddags wit brood met pindakaas, en 1x in de week wat fruit als je geluk had. nadat we eiste dat we wat meer eten kregen haalde ze héél soms ook worst of pannekoek beslag. savonds kregen we altijd kip met rijst, het kwam je neus uit. Het was bijna marteling zonder fysiek geweld. Overdrijven is mijn vak zul je wel denken, maar ik overdrijf dus niet. Ik begrijp niet dat die andere meiden er zo luchtig over deden, en maar genoegen namen, ze zeurde wel onderling maar diende geen klacht bij de productie in. bijvoorbeeld de wijn, daar waren we ook erg ontevreden over, we mochten 1 glaasje per avond. dat is niets vergeleken wat ik normaal drink met vriendinnen. Na lang zeuren kregen we na twee weken een extra flesje. Mijn 'groepje' viel langzamerhand ook steeds meer uit elkaar. Wat ik erg jammer vond. maar ik begreep wat iemand van de productie zei dat dit van te voren al het plan was. Ik legde me erbij neer, en hield me mond dicht tegenover de andere meiden. Dat was zwaar, soms wilde ik het liefst alles uitschreeuwen wat ik wist. maar dat deed ik niet, want ik zou dan meteen uit het programma worden verwijderd. je zou denken dat is dan toch je uitweg? maar je wilt aan de ene kant niet in de problemen komen. Ik zat in een dubio, de roddels werden erger verspreid, de productie wilde meer zien en zorgde voor echte drama. Ik kreeg heel erg ruzie met een meisje in het huis, dóór een ander meisje in het huis. dat andere meisje was smoor verliefd op de bachelor, wat jonger dan de meeste meiden. Zij had de roddel verspreid en mijn naam genoemd terwijl het van iemand anders afkomstig was. Toen een groepje meiden naar het weeshuis gingen op date, kwamen ze er ook achter dat de ware aard van het wat jongere meisje niet echt heel leuk was. De productie had de ruzie met opzet gefilmd, het grappige was nog dat dit niet de ordinele ruzie was maar we moesten het nog eens na spelen. Toen ze terug kwamen van de date naar het weeshuis, kwamen ze savonds met z'n alle rond de tafel zitten waar ik met m'n enige vriendinnetje die nog over was zat te kletsen. Ze walgde van haar ware aard van het jongere meisje. Het meisje waar ik ruzie mee had bood haar excuses aan, echter dat het weer was bijgelegd mocht niet op tv verschijnen. want ze wilde mij negatief over laten komen. Walgelijk hoe montage en tv je reputatie kapot kunnen maken tegenover de onschuldige naiefe kijker. De reacties op social media ontplofte bijna, toch kreeg ik ook steeds meer reacties van mensen die in dezelfde positie hadden gezeten, en ook hadden deelgenomen aan een tv programma en anders op tv werden getoond. De derde week brak aan, ik was al een aantal keer op date geweest, ik begon de bachelor steeds minder leuk te vinden wat ik ook zei in de quotes maar die waren eruit geknipt. Want de bachelor zijn image mocht er uiteraard niet onder lijden. Hij was oppervlakkig, snel afgeleid, de aandacht steeg hem een beetje naar zijn hoofd. Hij zat zoals in he programma te zien is in een luxe villa, kon zoveel eten als hij wilde, en had altijd toegang tot zijn mobiel. dat hij alles mocht, en dat alle vrouwen hem wel zagen zitten gaf hem als je het mij vraagt teveel zelf vertrouwen. Er waren drie meisjes die al aardig verliefd werden, al ontkende ze dat tegenover de camera. Ik zei tegen de productie dat ik naar huis wilde, ze zouden met de bachelor daarover praten. elke dag zaten mensen van de productie te monteren, gelukkig liepen ze drie weken achter met de montage en kon de verhaallijn makkelijk worden aangepast. Om de twee dagen gingen ze vergaderen, met de bachelor erbij. over de plannen, om natuurlijk het zo spannend mogelijk te maken voor de kijker. Weinig meisjes in het huis wisten hier precies vanaf. Doordat de productie met mij als product speelde in het programma, wist ik dat veel wat gaande was niet oprecht was. ik werd daardoor heel erg achter dochtig, wat tot spanning en ruzies leide. Mijn laatste date in kabalebo was een mooie maar ook heftige ervaring. ik ging meteen na aankomst met de bachelor op date tot midden nacht. Ik kon moeilijk genieten van de prachtige omgeving door alle stress om me heen. Toen we gingen varen zag ik een andere man voor me zitten dan degene die bij de rozen ceremonie voor ons stond. We waren ongeveer vier uur aan het varen, het was prachtig om te zien. een van de mooiste natuur gebieden die ik ooit in mijn leven heb gezien, ik voel me zo rijk door de prachtige natuur, de aapjes in de bomen, het was een zegen daar te zijn. De avond viel, ik moest me omkleden en opmaken. Iemand van de productie kwam nog even naar me toe, om me te vertellen hoe het zou lopen en fluisterde me nog even in hoe ik me voor moest doen. Ik wachtte tot de tafel het eten en alles klaar stond, ik zat in mijn kamer op bed. ik stond er weer even bij stil hoe bizar het was dat ik in dat prachtige gebied zat, de echte natuur en amper iets me kreeg door het programma wat als een echte mind fucker werkte. Toch was het fijn om weg te zijn van het huis. Ik kwam aan lopen en ging aan tafel zitten. In elke mogelijke hoek die je je voor kunt stellen stond wel een camera. heel erg confronterend, ook nog eens heel ongemakkelijk omdat iedereen van de productie wel ergens zat mee te kijken. ik nam daarom ook kleine hapjes van het eten, niet alleen omdat ik overal bekeken werd maar ook omdat ik tegenover iemand zat die dwars door me heen keek en hondert vragen stelde. Zoals ik eerder al zei gingen er aardig wat roddels door het huis, echter zag je op tv bijna alleen maar de roddels die over mij werden gezegd. Omdat de productie via mij wel leuke tv kreeg, wilde ze nu mij ook even perplex laten staan. en spraken ze met de bachelor af, terwijl ik op bed zat te wachten dat hij mij met de meest erge, kwetsende roddel ooit zou confronteren. Ik kon mijn oren niet geloven en ik ging kapot van verdriet. hoe ver tv wel niet gaat om kijkcijfers te krijgen. Ze spraken over mijn engel, mijn zus, ze kwetste mij, oke tot daaraan toe maar ook mijn familie mijn ouders. hoe durfde ze. na het filmen ontplofte ik tegen de productie, ik heb ze allemaal één voor één met een hoge stem aangesproken. ik dreigde ermee dat ik alles wat ik wist en hoe ik als actrice in dat huis zat allemaal zou op biechten. ze beloofde mij het niet uit te zenden, en boden hun excuses aan. Natuurlijk had ik een contract ondertekend, waarbij ik niet na dacht op dat momet, waarbij ik toegang gaf tot al het beeldmateriaal. Ik stortte letterlijk en figuurlijk die avond in elkaar. ik huilde wel een uur lang. kijkend naar de sterren, in de hoop dat me zusje me hoorde.. en in de hoop dat alles goed ging met mijn ouders. Een jongen van de productie met wie ik erg close was kwam naar me toe omdat hij me zag huilen. Ik zat op de verranda, luisterd naar het valse geroddel van de productie aan tafel op het balkon naast mij. Alles voelde als een open wond. Op dat moment voelde het heel erg fijn dat de enige betrouwbare jongen van de productie mij even kwam troosten. Hij zei 'hou nog even vol, je kunt bijna naar huis'. Dat voelde als een geruststelling. even later kwam de bachelor erbij zitten en hield me stevig vast terwijl ik niets meer kon dan huilen. Hij zei nog van alles, maar ik geloofde niets meer van zijn praatjes. nog geen half uur geleden confronteerde hij me nog voor heel nederland met het meest kwetsbare wat je kunt doen. ik wilde naar huis, gelukkig kon ik bijna weg. dat hield me sterk. De volgende dag ging het meisje waarmee ik op date was een paar uur met hem weg. dat gaf me rust. Ik ging met de leidinggevende van kabalebo de jungle in. We bezochten een vliegtuig dat al jaren in jungle stond. Ik heb de mooiste natuur ooit gezien, de één na gevaarlijkste spin ( nog groter dan een vogelspin ) gezien, de telefoonboom bezocht. ze vertelde me alle verhalen, we maakte een mooie tocht van vier uur. Toen ik terug kwam ging ik bij het zwembad liggen, ik kreeg en terugslag van emoties, ik besloot lekker te gaan slapen. Al snel kwam de productie samen met de bachelor terug van de date. ik werd wakker gemaakt door de regisseur. ik moest weer klaar staan om te filmen. Ik had geen zin in meer, maar ik moest ze nog even te vriend houden. We vlogen die namiddag weer terug naar het huis. Ik moest nog even het spelletje door spelen en we kwamen met een blij gezicht weer terug. Ik was wel meer opgelucht omdat ik wist weer snel naar huis te gaan. De volgende dag werden ik en het meisje met wie ik samen op date ging naar huis gestuurd. Ik gaf de meiden een knuffel om mezelf niet te laten kennen, hoe boos ik ook was. die meiden zullen me nooit begrijpen, omdat met hun geen spelletje is gespeeld, en zij van niets af wisten hoe de stand van zaken was. Behalve één meisje wat na mij eruit zou gaan, zij was ook niet op haar achter hoofd gevallen en was heel lief voor mij. ik had veel steun aan haar in het huis. ze nam ook het als enige voor mij op. Ik zat nadat ik was weggestuurd nog drie dagen in een hotel. waar ik eindelijk lekker kon eten, en vrij was. ik moest gewoon wennen aan die vrijheid. drie weken lang word je verteld wat je moet doen, wat je eet, wanneer je klaar moet staan. niets bepaalde we zelf. en nu mocht ik zelf bepalen wat en wanneer ik at en dronk. we waren goed in de war. maar maakte er ook flink misbruik van, en aten en dronken ons vol. we gingen parimaribo verkennen en hadden leuke twee dagen. De vlucht terug was een drama, we moesten drie uur op ons vliegtuig wachten, maar door alle slaappillen hebben we de hele vlucht geslapen. Ik kon naar huis, eindelijk. Toen ik mijn vader op schiphol zag staan, en hem in de armen sloeg moest ik huilen van geluk en hij ook. ik was gebroken, en flink afgevallen door het weinige eten. ik was emotioneel een wrak en de afleveringen moesten nog beginnen. ik ben blij dat alles nu achter de rug is, en ik met grote nieuwe plannen bezig ben. Dankzij de bachelor heb ik geleerd mensen niet meer snel te vertrouwen, gelukkig heb ik nu een management bureau die mij steunt en helpt. ik wil programma;s gaan presenteren, en daar ben ik met mijn PR bureau nu ook mee bezig. ik sta in de grazia, ik heb een tof bureau wat in mij gelooft. ik heb geleerd zoiets nooit meer te willen doen, en er heel veel mensen zijn die misbruik van je goedheid maken. Vanaf hier kan het alleen maar beter gaan, ik ben op me bek gegaan, Ik ben voor gek gezet maar ik geef nooit op. en geloof dat er meer liefde is dan haat. Het is absurd hoeveel mensen in het tv bedrog tuinen. Mensen houden van succes, maar haten mensen met succes. Niets is wat het lijkt, zeker de bachelor niet.
LOVE
 
 
 

19 opmerkingen:

  1. Hey Bien,
    Heftig om te lezen hoor. Ik snap uit je verhaal dat dingen voor ons anders lijken dan dat ze zijn.
    Hopelijk brengt de toekomst je betere dingen en bereik je jouw doelen.
    Hebben ze trouwens nog excuses gemaakt?
    Groetjes Maartje

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hi Maartje,

    Wat lief dankjewel. Ik ben al met hele leuke andere dingen bezig, dus gelukkig heb ik nog grote kansen gekregen mezelf te laten zien. nee dat zullen ze ook nooit doen, het kan ze niets schelen.

    groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mij hemel wat een loser verhaal .
    Arrogant en je voelt je al een diva .
    En nu nog losertje Krabbegat aan de haak geslagen hahahahahahah
    Ilse

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. @ Ilse Is dit nodig? Volgens mij alleen maar een bevestiging hoe nep 'reality'tv is..... (zie ook de berichten op de nieuwssites over ene Ewout Genemans)
      Maar v.w.b. je reactie, ik begrijp hier weinig van. Denk er het jouwe van en laat het daarbij. Pas las ik dit: We mogen alles zeggen maar dat moet niet. Maak de wereld wat positiever, het is de laatste tijd al zo onrustig.

      Verwijderen
    2. Ilse , lees gewoon het verhaal goed en stop met dit soort haat.

      Verwijderen
  4. Stond er ook zoiets als dit stuk in de Grazia? Belachelijk, waarom heb je er niet eerst spellingscontrole overheen gegooid en de zinsopbouw nagekeken. (Je bent schrijfster?!)
    Zoveel drama, je hoort het maar van 1 kant...
    Wel slim van je kennelijk. Deze aanval op de media zet jou weer in de media en dat is precies wat je wilt toch? Schijnt een aandoening te zijn, heeft verschillende benamingen....
    Voor de duidelijkheid, dit is geen haat. Heb de moeite genomen om het stuk te lezen, hoe slecht het ook was.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik begrijp echt niet dat als je schrijfster bent, je zo'n stuk kan publiceren (qua spelling en grammatica)...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dacht dat het aan mij lag.
      Vind het verhaal heel ongemakkelijk en onduidelijk. Sorry dat ik het zeg, maar het lijkt alsof een 13 jarige dit heeft geschreven.

      Verwijderen
  6. No offence, maar voor een schrijfster schrijf je wel erg matig en onduidelijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat een onduidelijk en onsamenhangend verhaal, helemaal als je nota bene ''schrijfster'' bent.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat nep zeg. En dat noemt zichzelf een 'schrijfster'. Mensen moeten misschien dag stuk in de Grazia lezen, dan weten ze meteen wat voor iemand je bent. En dan ook nog dit stuk afsluiten met: mensen houden van succes. Daar weet je zelf alles van toch? Vooral een ander zn succes! Hahaha

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wel grappig dat je hier nog heel tevreden bent met je Grazia artikel, en dat je nu (http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/28785_het_ware_verhaal_van_jacobien_schumacher/) ineens toch vindt dat er vanalles is verdraaid.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Slecht geschreven, slechte spelling. Misschien eerst een cursus schrijven en spellen?

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat een tenenkrommend verhaal. Lijkt wel een opstel van een 8-jarige. Grammatica is om te janken. Tip: wordt geen schrijfster, maar blijf een media geile aandachtstrekker. Hebben we meer plezier van! #aandachtshoer #mediajunkie #golddigger

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Hoi, ik ben ook niet 's werelds beste letterkundige. Maar ENTER eens wat witregels ofwel alinea's tegen je stuk. Dan leest het al vele male prettiger! Tenzij dit een bewuste campagne blijft en irritatie een opzettelijk bedoelde factor is, dat kan natuurlijk ook! Gr,

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ok, voor iemand die zich profileert als "schrijfster" is dit toch wel stuitend slecht geschreven. Hoofdletters? Interpunctie? Opbouw? Alinea's? Waarom ontbreekt dit allemaal?

    Wat ik je wel moet nageven, Jacobien, is dat je het maximale uit jezelf haalt, hoe weinig dat ook moge zijn. Ik heb het gevoel dat dit de top is van jouw kunnen. En dat verdient een pluim. Je hebt in ieder geval een tweede fan (op dit moment ben je zelf de enige, me dunkt) er bij. Ik ga je volgen, aangezien dusdanig openlijk vleesgeworden satire schaars is. En die eerlijkheid waardeer ik echt. Chapeau (dat is een ander woord voor: top!)

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Hahahahahahhahhahha
    IK GA STUK!!
    Van kickboxer naar M krabbe, je ben actrice en presentatrice !? Wie laat je hier lachen?? Je staat elke week met je grote neus, met je reet te schudden in de Adamse clubs, je bent aandachtsgeil, kijkt of mannen je wel bekijken, je kleed je vreselijk, oude lappen stof.
    Jij profileert jezelf zodanig, dat t LACHWEKKEND is.
    Meid, ga jij maar gewoon bij de ah werken of in n winkeltje, beroemd zal je nooit worden ;)

    Kansloos,

    Ps dit meisje is niet helemaaal goed ! Hahahahha

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Oh meid, en paleaseeeeee Stop met je blog en 'schrijven' want jou grammatica, spelling en uitvoering is echt WAARDELOOS ������ niet te doen��

    BeantwoordenVerwijderen